Heke mîzah jî zimanek ji zimanên vegotina rihê nivîsê be û bixwaze ji bedena xwe şîreke îronîk vebêje; nexwe qerf, yarî, tinaz, henek, lêvok, pêkenok, laqirdî, esprî jî zarava û devokên vî zimanî ne…
Heke şêwaz û awaza mîzahê di nav qul û kulekên civakê de balix û orgazm bibe; nexwe dê hingê bikaribe bêjna gotinên xwe jî ji civakê re bixe hêlekan…
Heke ken, tîqetîq û bişirîn berxikên herî xwînşêrîn ên mîzahê bin; nexwe girîn, lorîn û rondik jî ferxikên wê yên herî dilnazik in…
Heke şêwaz û awaza mîzahê di nav qul û kulekên civakê de balix û orgazm bibe; nexwe dê hingê bikaribe bêjna gotinên xwe jî ji civakê re bixe hêlekan…
Heke ken, tîqetîq û bişirîn berxikên herî xwînşêrîn ên mîzahê bin; nexwe girîn, lorîn û rondik jî ferxikên wê yên herî dilnazik in…
Heke xwerexnekirina mîzahî ji wê mîrîtiya xweavakirinê der bibe; nexwe tirsa ji rexneya mîzahî jî ji wê mîrata xwe-ne-avakirinê dertê…
Heke îdeolojiya mîzahê çemê jiyanê be; nexwe gotegotên qewlborî yên rojane, devavêtinên heftserî yên şexsî û serêşandinên şîzofrenîk ên beredayî jî çeqçeqokên sergo-lojiyê ne…
Heke mîzah gulberojka herî xemrevîn ya wêjeyê be; nexwe çîrok, helbest, roman û ceribandin jî gul û çîçekên dil-revîn yên wêjeyê ne…
Heke henekeke kurt û kurmancî ji paşila kurdiyeke pehtî û stewiyayî derkeve; nexwe genekeke dirêj û dinyanedîtî jî ji wê dara hişk ya tirk-mancî diweşin…
Heke mîzah “Ez ji kena mirim gidîîîî…!” be; nexwe divê bikaribe bi xêra wê ken û tîqetîqa xwe avahiya faşîzmê ya navxweyî jî hilweşîne…
Heke mîzah aşê bindest û muxalîfan be; nexwe divê serê pêşîn bera aşbetal û tirtireyên ku kumê muxalifiyê didin serê xwe bide…
Heke argo xemla şêwaza mîzahê be; nexwe çêr, xeber, dijûn û nifir jî ne-yarên xeml û estetîka wê ne…
Heke mîzah di roja teng û fireh de jî Nanxwurê Cilqetîn be; nexwe divê pariyê xwe di avdonka kumsoran neke û piyê xwe jî neke şekala desthilat-koran…
Heke hebûna mîzahê nefesa Xwedê be; nexwe em hemû ji nav yarî û pêkenokên wî derketine…
Evdile Koçer
evdilekocer@yahoo.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder